Benim için dalış yıllardır hayalini kurduğum, ilk fırsatta suyun altındaki dünyayı belgeselden değil kendi gözlerimle görmeliyim aktivitesi olmadı. Dalış yapmayı daldıkça sevdim ben. Küçüklüğümden beri denizle barışık bir çocuktum, saatlerce hiç sıkılmadan denizde vakit geçirirdim. Belgesel izlemeyi de severim ama belgesel izlemek bile bende tutku değildi.
İlk dalışıma kadar dalış yapmayı aklımdan dahi geçirmiyordum. Hatta kapalı alan korkum olduğu için kardeşimin 2006 yılından beri dalış yapması bile bende en ufak bir merak uyandırmamıştı. O da zaten dalış olayına sıcak bakmadığımı bildiği için bana hiç dalış konusunda ısrarcı davranmadı. Normalde dalış yapan insanlar bir misyoner gibi çevresine dalış eylemini anlatır durur, ama ona ne ben sordum ne de o bana anlattı dalış hikayelerini. 2008 yılında ikimiz tatile gittik ve kardeşim dalışı çok özlediğini, en azından bir gün tekneye gitmek istediğini söyledi. Tekneye gittiğimizde deneme dalışı yapayım bari bu kadar gelmişken dedim ve deneme dalışından sonra yine pek de hevesli olmayan bir şekilde eğitim alayım bari diye düşündüm. Böylelikle tatilde dalış eğitimimi tamamlayıp brövemi aldım. Ama bu bröve alma olayı benim için pek de kolay olmadı çünkü her ne kadar suyla barışık bir insan olsam da suyun altında yapılması gereken beceriler beni gerçekten zorladı. Yine de dalış eğitmenime göre beklentisinden çok daha iyi bir öğrenci olmuşum:) Brövemi aldığımda Ekim ayındaydık ve sezonun sonuydu. Bu yüzden diğer sezonun başına kadar dalış yapma fırsatım olmadı ve bir sonraki yıl Mayıs ayında eğitim sonrası ilk dalışımı gerçekleştirdim. Eğitim aldıktan sonra ara verilince insan kendini hiç eğitim almamış gibi hissedebilir.Bu yüzden bir önceki yazımda eğitimden sonra ilk gerçek dalışlarını gerçekleştireceklere yardımcı olabilmek adına tecrübelerimi paylaştım.
Bir de ben daldıysam herkes dalabilir diyorum, sadece bir kere cesaret edin gerisi gerçekten geliyor!!!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder